orientar

Occitan

Etimologia

Del latin oriens, orientis (« orient »), de oriri (« sorgir, se quilhar »).

Prononciacion

[uɾjen'ta], /uɾjen'ta/, provençau [uʀjẽⁿ'ta], /uʀjẽⁿ'ta/

Vèrb

orientar

1. Dispausar quicòm segon la situacion que deu aver al respècte de l’orient, als punts cardinals.
2. (arquitectura) Plaçar un plan, un dessenh, dins la ròsa dels vents, per indicar cossí sont o deurán èsser bastits, los objèctes que lo plan, lo dessenh representa.
3. (figurat) Dirigir ; guidar.
4. Reconéisser l’orient e los tres autres punts cardinals del lòc ont sèm, reconéisee lo cap ont se cal anar.
5. (figurat) Reconéisser de que s’agís dins un afar, considerant las diferentas fàcias e examinar cossí far per capitar.

Parents

• desorientat
• desorientar
• orient
• orientable
• orientacion

Reviradas

alemand: ziehen (de) anglés: orient (en) basc: catalan: orientar (ca)

espanhòl: orientar (es) francés: orienter (fr) italian: orientare (it) portugués: orientar (pt)

Catalan

Etimologia

Del latin oriens, orientis (« orient »), de oriri (« sorgir, se quilhar »).

Prononciacion

Oriental: central [uɾiənˈta], /uɾiənˈta/, balear [oɾiənˈta], /oɾiənˈta/, [uɾiənˈta], /uɾiənˈta/

Occidental: nord-occidental [oɾienˈta], /oɾienˈta/, valencian [oɾienˈtaɾ], /oɾienˈtaɾ/

Vèrb

orientar

1. orientar ^(oc)

Espanhòl

Etimologia

Del latin oriens, orientis (« orient »), de oriri (« sorgir, se quilhar »).

Prononciacion

Colómbia (Cartagena) : escotar « orientar »

Prononciacion

[oɾjen̪ˈtaɾ], /oɾjen̪ˈtaɾ/

Vèrb

orientar

1. orientar ^(oc)

Portugués

Etimologia

Del latin oriens, orientis (« orient »), de oriri (« sorgir, se quilhar »).

Prononciacion

Portugal [ɔɾjẽˈtaɾ], /ɔɾjẽˈtaɾ/; Brasil [ɔɾjẽˈtaɾ], /ɔɾjẽˈtaɾ/, [oɾiẽˈta], /oɾiẽˈta/

Vèrb

orientar

1. orientar ^(oc)