Occitan

Pel latin hypotheca, del grèc ancian ὑποθήκη, hypothếkê « gatge, depaus ».

lengadocian /ipuˈtɛko̞/

provençau /ipuˈtɛkə/

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian, gascon
Singular	Plural
ipotèca	ipotècas
[ipuˈtɛko̞]	[ipuˈtɛko̞s]

ipotèca femenin

(drech) Acòrdi entre aquel que malèva d’argent (lo proprietari) e aquel que pòrta l’argent (lo creditor). Se lo montant d’argent (qu'es egal a la valor de la proprietat) es pas tornar, lo creditor pòt far realizar lo ben, mai sovent per una venda a l'enquant, per objectiu d'aténher la soma qu'òm li deu. E en tèrmes juridics: drech real que grava los immòbles suls quals pesa la salvagarda, fins al pagament d’una obligacion, d’un deute, e que seguís aqueles quinas que sián las mans en las quals escason.
Carga figurada que demora après d'accions precedentes.
Infirmitat, malandra.