sòrt

Occitan

Etimologia

Del latin sŏrtem, accusatiu de sŏrs (« tiratge al sòrt », « consultacion dels dieus », « destin »)

Prononciacion

• /'sɔrt/, /'sɔrt/ (lengadocian, gascon)
• /'sɔʀ/, /'sɔʀ/ (provençau)

França (Bearn) : escotar « sòrt »

Sillabas

sòrt

Nom comun

Declinason
Dialècte : lengadocian gascon
Singular	Plural
sòrt	sòrts
['sɔrt]	['sɔrts]

sòrt masculin

1. La destinada considerada coma causa dels diferents eveniments de la vida.
   • Èsser percaçat, aclapat pel sòrt.
2. Efièch de la destinasa o de l'encontre fortuita dels eveniments bons o mals.
   • S'inquietar del sòrt de l'umanitat.
3. (particular) Condicion o estat d’una persona al respècte de la riquesa.
4. Condicion de las causas, çò que lor adven.
   • Tal foguèt lo sòrt de son libre.
5. Biais de decidir quicòm per l'azard.
   • Lo sòrt li escai. - Tirar al sòrt.
6. (supersticion) Ensemble de paraulas, d'agachs, de caractèrs, de maleficis per que, seguent una cresença supersticiosa, se pòt produire d'efièchs extraordinaris, e mai socent malfasents.
   • Getar un sòrt.

Sinonims

• emmascament (sòrt marrit)
• hat (gascon)

Traduccions

alemand: Schicksal (de) (1.); Zukunft (de) (2. - 4.); Schicksalsschlag (de) (6.) anglés: fate (en), lot (en) (desidir per azard) basc: patua (eu) catalan: sort (ca), destí (ca), fortuna (ca) (1, 2, 3, 4, 5) ; sortilegi (ca), encanteri (ca) (6)

espanhòl: suerte (es), fortuna (es), casualidad (es) (1, 2, 3, 4, 5) ; sortilegio (es) (6) francés: sort (fr) italian: sorte (it), destino (it), fato (it) portugués: sorte (pt), destino (it), fatalidade (it)