Occitan

(Adj.) Del latin publicus (« que concernís l'Estat, qu'interessa lo public »).
(Nom) Del latin publicum (« interès public »).

[py'blik], /py'blik/ França (Bearn) : escotar « public »

pu|blic

Adjectiu

public

Qu'aperten al pòble dins son entièr.
- Lo ben public.
- Una persona publica, una persona vestida d’una partida de l’autoritat publica, qu'exercís cèrt emplec, cèrta magistratura. Veire sens (3).
Qu'aparten a l'Estat; estatic.
- Oficièr public, foncionari public, Aquel qu'exercís una carga o foncion publica.
- Cargas publicas, Las imposicions que totòm es obligat de pagar per subvenir a las depensas e al besonhs de l’Estat.
- edificis publics, edificis emplegats als diferents servicis publics.
Qu'es comun ; a l’usatge de totes.
Qu'es manifèst, conegut de tot lo mond.
- La causa es pas secrèta, es publica, tot lo mond la sap.
- Es de notorietat publica.
Çò que se debana en preséncia de tot le mond.
- Audiénça publica.
- Debats publics.
(programacion) Se dich d’una variabla que la portada es pas restrencha, e qu'es donc visible dempuèi tot lo programa.

A l'usatge de totes

public masculin

Massa de gents non estructurada.
Ensemble de las personas que s’interesson a una òbra intellectuala, literària, artistica, etc.
Ensemble de las gents que frequentan los comèrcis, las administracions, los transpòrts publics, etc., en general los servicis que, precisament, son dobèrts al public.
Estat o sector public.
- Trabalhar pel public.