trionfar

Occitan

Etimologia

Del latin triumphare « trionfar, véncer ».

Prononciacion

/tɾiuɱˈfa/, /tɾiuɱˈfa/, provençau /tʀiũⁿˈfa/, /tʀiũⁿˈfa/

Sillabas

tri|on|far

Vèrb

trionfar

1. (Antiquitat romana) Far una intrada pomposa e solemna dins Roma après una insigna victòria.
2. (corrent) Ganhar una victòria manifèsta.
3. (figurat) Emportar un avantatge sus qualqu’un.
4. (figurat) Véncer, subjugar, compelir.
5. Superar en tractant un subjècte.
6. Se prevaler, tirar un avantatge.
7. Tirat vanitat de quicòm.
8. Èsser conflat de jòia, d'ufan.

Variantas dialectalas

• triomfar

Derivats

• trionf
• trionfal
• trionfador
• trionfant

Traduccions

alemand: stolzieren (de), triumphieren (de) anglés: triumph (en) basc: catalan: triomfar (ca)

espanhòl: triunfar (es) francés: triompher (fr) italian: trionfare (it) portugués: triunfar (pt)