triomfe

Occitan

Etimologia

Del latin triumphus

Prononciacion

/tɾiˈumfe/, /tɾiˈumfe/, procençau /tʀiˈũⁿfe/, /tʀiˈũⁿfe/

Sillabas

tri|om|fe

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
triomfe	triomfes
[tɾiˈumfe]	[tɾiˈumfes]

triomfe masculin

1. (Antiquitat) Pels Romans, onor balhat a de generals d’armada après de grandas victòrias, e se realizava per una intrada pomposa e solemna dins Roma.
2. (figurat) Acuèlh amb grandas mòstras de jòia, d'estrambòrd, d’entosiasme, etc.
3. (corrent) Victòria, grand succès militar.
4. (corrent) Succès manifèst que s'obten dins las letras, las arts ; e mai generalament tota mòstra d'avantatge que s'obten sus qualqu’un.
5. (per extension) Causa en que qualqu’un fa grand succès.
6. (per extension) Victòria qu’una causa preval sur una autra.

Variantas dialectalas

• trionf
• trionfe
• triomf

Derivats

• triomfar
• triomfal
• triomfador
• triomfant

Traduccions

alemand: Triumph (de) anglés: triumph (en) basc: garai (eu) catalan: triomf (ca)

espanhòl: triunfo (es) francés: triomphe (fr) italian: trionfo (it) portugués: triunfo (pt)

Forma de vèrb

triomfe masculin

1. Primièra persona del singular del present del subjonctiu de triomfar
2. Tresena persona del singular del present del subjonctiu de triomfar