trionfe

Occitan

Etimologia

Del latin triumphus

Prononciacion

/tɾiˈuɱfe/, /tɾiˈuɱfe/, procençau /tʀiˈũⁿfe/, /tʀiˈũⁿfe/ França (Bearn) : escotar « tronfe »

Sillabas

tri|on|fe

Nom comun

Declinason
Singular	Plural
trionfe	trionfes
[tɾiˈuɱfe]	[tɾiˈuɱfes]

trionfe masculin

1. (Antiquitat) Pels Romans, onor balhat a de generals d’armada après de grandas victòrias, e se realizava per una intrada pomposa e solemna dins Roma.
2. (figurat) Acuèlh amb grandas mòstras de jòia, d'estrambòrd, d’entosiasme, etc.
3. (corrent) Victòria, grand succès militar.
4. (corrent) Succès manifèst que s'obten dins las letras, las arts ; e mai generalament tota mòstra d'avantatge que s'obten sus qualqu’un.
5. (per extension) Causa en que qualqu’un fa grand succès.
6. (per extension) Victòria qu’una causa preval sur una autra.

Variantas dialectalas

• trionf
• triomf
• triomfe

Derivats

• trionfar
• trionfal
• trionfador
• trionfant

Traduccions

alemand: Triumph (de) anglés: triumph (en) basc: garai (eu) catalan: triomf (ca)

espanhòl: triunfo (es) francés: triomphe (fr) italian: trionfo (it) portugués: triunfo (pt)

Forma de vèrb

trionfe masculin

1. Primièra persona del singular del present del subjonctiu de trionfar
2. Tresena persona del singular del present del subjonctiu de trionfar