Occitan

Del latin canon

/kaˈnu/, /kaˈnu/ França (Bearn) : escotar « canon »

ca|non

Nom comun 1

canon masculin

Canèl de canavera talhat entre dos noses, tudèl en general, tub.
Canèla d’una barrica.
Galet d’un vase.
(roegue) Litre de vin.
Calamèl de rastolh.
Jova pluma de l’ala d’un aucelon.
Tub de pòrtapluma.
Tripa que servís d’envelopa a las salsissas.
Gròs plec d’un vestit, d’una còfa.
(textil) Ròtle de lin o d’estopa cardada.
(militar) Pièça d'artilhariá en forme de tub, e utilizada per lançar de projectils, bolets, obús, etc.
(arma) Partida d’una arma de fuòc portativa en forma de tub que, dins las armas ancianas s'i plaçava la polvera e lo projectil, e ara en que s'engatja la cartocha.
(tecnica) Dispositiu permetent de projectar diferentas matèrias
- Canon de nèu.

Arma

canon masculin

règla, tipe, modèl.
- lo canon de la beutat.
(art) Ensemble de las règlas establissent un tipe de beutat umana podent servir de modèl ideal pels artistas.
- los canons academics.
(religion) Tèxte que precisa una doctrina religiosa.
(teologia) Ensemble de las règlas toucant la disciplina e la practica religiosa.
(Teologia) Lista dels libres biblics admeses per las Glèisas coma tenent una valor normativa per la fe. O tanben los libres reconeguts coma inspirats.
(musica) Règla permetent de daterminar los intervals dels sons musicals en vigor pels Grècs pitagoricians.
(musica) Forma musicala caracterizada per una polifonia a l'entorn d’un meteis tèma podent se superpausar tot en essent decalat dins lo temps.
Interpretacion del canon de Pachelbel (1694)