Occitan

Del latin resistentia, de resistere (« resistir »), compausat del prefix re- e de sistere (« auçar »).

lengadocian, gascon /rezisˈtensi(o̞)/

provençau /ʀezisˈtẽⁿsi/

escotar « resisténcia »

re | sis | tén | cia

Nom comun

resisténcia femenin

Declinason
Dialècte : lengadocian, gascon
Singular	Plural
resisténcia	resisténcias
[rezisˈtensi(o̞)]	[rezisˈtensi(o̞)s]

Accion de resistir.
(particular, fisica) La fòrça opausada per un còrs a diferentas accions que s’exercisson sus el.
(particular, mecanica) Grandor caracterizant la soliditat : tenguda d’una pèça a una fòrça, d’un material a una constrencha mecanica sens ruptura o damatge.
(particular, electricitat) Oposicion d'unes còrses al passatge d’un corrent electric.
1. (per extension, electricitat) Element d’un circuit electric que complís aquela foncion.
Obstacle, oposicion, dificultat.
Fòrça permetent de resistir a la fatiga, endurança.
(particular, medecina) Capacitat de subreviure d’un organisme fàcia a una malautiá.
Defensa que fan los umans, los animals o los microorganismes contra çò que los ataca.
(en particular, agricultura e farmacia) Pèrda o abséncia de sensibilitat d’un parasit o d’una malautiá als tractament.
(botanica) Mecanisme de defensa naturala present a l'estat latent dins una planta, qu'es activat après una ataca parasitària.
(figurat, familièr) Fach de se far pregar abans de far quicòm.
(figurat) Oposicion a las intencions, a las volontats, als sentiments d’un autre, o a la sieunas passions.
(en particular) Oposicion armada a un envasidor.